Dag 4: Busrit naar Trujillio

11 juli 2008

We vertrekken om 8 u naar Trujillo, de derde grootste stad van Peru.

Algemene info:

Suikerriet dient zowel voor suiker als voor de papierfabricatie. De landbouwactiviteit van rijst en suikerriet wordt omgevormd voor nieuwe exportproducten naar Amerika en ook naar Europa, maar die lokaal niet gebruikt worden. Ook de opbrengst van de visvangst is hoofdzakelijk bestemd voor export.

Milieu is een probleem. In grote steden wordt niet gerecycleerd, elders wel. Bij gebrek aan werk wordt alle afval grondig nagezien door de 'hyena's van de maatschappij' en die voor het stadsbestuur de selectieve omhaling realiseren. Sommigen van hen hebben zelfs een officieel statuut. In de woestijn tussen Chiclayo en Trujillo wordt erg veel afval gedumpt en verwerkt.

De Spanjaarden organiseerden een indrukwekkend systeem van wegen met daarop, op geregelde afstanden, steden. Er werden ook zwarten aangevoerd om op de haciënda’s te werken (en in de mijnen).

Opmerkelijk is tevens dat de katholieke Spanjaarden de onderdanigheid aan het Kruis voorop stelden, een geste waarop de indianen gemakkelijk konden ingaan omdat toevallig ook voor hen een kruis symbolische waarde had in hun geloof.

Tot 1968 zijn de grote haciënda’s grootgrondbezit. Dan werden de gronden herverdeeld. Het staatsdeel althans. Nu bouwen armere kleine huisjes zowel op openbaar als privé domein. Enkel bij inname van privé terrein wordt opgetreden. De landbouwproductie is sindsdien teruggevallen. Er komen coöperatieven die de winsten verdelen en geen nieuwe investeringen meer doen. Nu neemt de private sector over, maar de oude infrastructuur blijft.

We stopten even in het dorp Chicama voor een fotoshoot.

De eerste indruk in Trujillo op het centrale plein is het koloniale verleden van deze stad. Ons hotel ligt op dat plein en straalt diezelfde sfeer uit.

Als je de grote kippenstallen gezien hebt in de woestijn, verbaast het niet dat je bijna-kalkoenen moet proeven als middagmaal. Trujillo is genoemd naar de geboortestad in Spanje van de Spaanse aanvoerder Pizarro.

De vriendelijke bevolking nodigt ons uit om de onderaardse gang en de vluchtweg van de cavalerie te bewonderen in het regionale bestuursgebouw.

We bezoeken in de namiddag de huaka  (del sol en del luna) van de zon en van de maan uit de Moche-cultuur (die duurde van het jaar 0 tot de 8'ste eeuw). Wij bezoeken de maanhuaka (Huaca de la Luna). Ook hier weer strategisch aangelegd naast een Heilige Berg voor enerzijds het vervaardigen van de 'adobe'-stenen en anderzijds het uitzicht op heel de vlakte. Hier is het centrum van de Moche, aan de Mocherivier. Deze structuren dateren uit de 1'ste eeuw. Het was een religieus centrum met mensenoffers. De huaka van de zon was waarschijnlijk het administratief centrum. Tussen de twee piramides in was het woongebied. De woningen zijn weergaven van hoe de bewoning was, met originele kleuren. Alles binnen is origineel, maar uit verschillende perioden, dat maakt het moeilijk. De opgraving is al 15 jaar bezig met steun van Bacchusbieren. Men vond 70 skeletten van mensen die duidelijk verminkt waren. Eigenaardig waren het mensen uit eigen stam tussen 15 en 25 jaar die geofferd werden. Ze werden afgezonderd en gedrogeerd om te goden te benaderen voor hun dood. Dus waarschijnlijk vormen ze zoenoffers voor 'el ninjo'. De rotsblokken verbeelden waarschijnlijk de Heilige Berg. De muurschilderingen zijn van meerdere perioden over elkaar uitgevoerd. Het onderste is het oudste, daar rond bouwen ze tot 5 keer een groter gebouw. Er zijn dus 5 lagen. Je moet dus afbreken om het oudere terug te zien. De oude tempel heeft zijn functie verloren, erover is dan opnieuw gebouwd. We starten op niveau 4. Adobestenen waren gemerkt, zo weet men dat alle groepen zijn 'steentje' bijdroeg. Niveau 1 was een plein, de ommuring had beschilderingen. Het niveau 1 werd opgevuld met adobestenen en zo kon men niveau 2 bouwen, weer aan het plein. De ruitenfiguur is repeterend maar de beeltenis wijzigt met gezichten van lachende tot boosaardige creaturen. Een overzichtstekening geeft de laatste fase weer. De oude wanden werden met los zand beschermd voor de toekomst. In dit religieus deel is niet gewoond, dus moet de huaka van de zon het wereldlijke, administratieve centrum geweest zijn denken de archeologen. Het volk kende de rituelen via de tekeningen. De offers gebeurden in het sacrale deel waar de gewone man geen toegang had. Pas op het grote plein wordt duidelijk hoe groot het complex was. De muur van het tempelcomplex met 7 lagen hoog is onvoorstelbaar knap. Het hellend vlak was nodig om boven te geraken. Het lijkt wel een schoendoos die meermaals overbouwd wordt met een nieuwe doos, zo vijf lagen hoog en een dakconstructie op het hoogste niveau. Dit laatste dateert van het jaar 600. De hevige Nigno van toen heeft waarschijnlijk een grote vlucht teweeggebracht.

Terug in de stad kunnen we genieten van heerlijke verkeersopstoppingen met alle toetergeluiden uit heel Peru.